In ons land groeit het verzet tegen de komst van de kersverse Duitse president Joachim Gauck. Gauck is door het Nationaal Comité 4 en 5 mei gevraagd om op Bevrijdingsdag in Breda te spreken.
Het verzet betreft niet de persoon Gauck, maar zijn Duitserschap. Vanwege het volgende: ooit hadden wij hier een verschrikkelijke oorlogsmisdadiger gevangen. Zijn naam Klaas Carel Faber. Faber ontsnapte in 1952 uit de gevangenis van... Breda. Vluchtte naar Duitsland en kreeg op grond van een wet van Hitler het Duitse staatsburgerschap. Dat werd na juridisch getouwtrek vorig jaar gelegaliseerd. Voor veel organisaties - zoals het Dachau Comité en Vriendenkring Mauthausen - is het onverteerbaar dat Gauck komt terwijl zijn land Faber de hand boven het hoofd houdt. Hij mag alleen komen als hij Faber meeneemt. Zo wordt een politieke toon gezet die niet bij 5 mei past.

Ook als naoorlogs kind begrijp ik hoe gevoelig dit allemaal ligt. Oorlogswonden helen niet of bar slecht. Toch hoop ik dat er uit de kringen van verzet en slachtoffers mensen opstaan die uit hun hart zeggen: '5 mei mag Gauck spreken'.

Gauck heeft alle recht van de wereld, als zoon van een overlevende van een Siberisch Sovjet-concentratiekamp. Als slachtoffer van het opgroeien in de totalitaire DDR, waar hij als volwassene dissident werd.

Het is nog steeds lastig te omarmen dat op en rond 5 mei kritische nazaten van de vijand of bezonnen nazaten van heulers met de vijand het woord voeren. Maar die mogelijkheid bieden is toch eigenlijk de essentie van Bevrijdingsdag anno nu. Om in de herdenking van het leed verzoening een plek te geven. Opdat het Verschrikkelijke nooit meer gebeurt. Dat Faber de dans is ontsprongen is moeilijk verteerbaar, maar geen argument Gauck als gast te weigeren. Het is juist een extra reden hem te willen ontmoeten en hem uit te nodigen woorden te vinden voor de pijn die deze dagen weer voelbaar wordt. Op veel plekken.

destentor.nl